We zitten alweer vier weken verder in ons nieuwe-radicaal veranderde leven met z’n allen. Nog steeds gezond en wel, maar echt te bizar voor woorden vind ik het soms. Ik weet bijna niet meer hoe het voelt om dik tegen mijn zin richting de les de gaan of vermoeid na een lange werkdag thuis te komen, twee dingen die ik nu stiekem heel erg mis. Niet eens stiekem. Ik denk dat ik nooit van mijn leven nog een les ga skippen, wanneer heel deze lockdown voorbij is. Ook geen enkel feestje meer, trouwens. Al waren de afgelopen weken ook de ergste niet…
“Zullen we gaan fietsen?”
Afgelopen dinsdagavond hadden we allemaal echt even alle muren van het huis gezien. We wilden weg. Nu. Fietsen! In een paar uur werden onze plannen gemaakt en zo’n vijf keer aangepast. We waren in totaal twee dagen weg (dat was dan weer geen deel van het plan, we wilden gewoon thuis komen slapen..) en het waren letterlijk de twee leukste dagen van de maand.
Where the story begins…
Zo vertrokken we rond de middag, met onze zelfgemaakte ‘healthy’ lunches, met de fiets, en het en ambitieuze idee om zo’n 106 kilometer te fietsen die dag! 5,5 uur, 50 kilometer, een platte band (vandaar die vijf uur…er zat niets anders op dan stukken te stappen, af te wisselen van wie op de ‘platte’ fiets reed, dan werden we vervolgens verder geholpen door een superlieve man bij een Pizzazaak, we (‘we’, lees: Thomas) hebben helaas zijn fietspomp in twee gebroken…)), veel zon, veel bergop en bergaf later kwamen we aan bij onze bestemming, wat als ‘pauze’ had moeten dienen. Gezien we redelijk KO waren, werd onze pauze langer en langer, en werd het donker. We besloten dan maar een tent op te zetten. We dronken wijn en chocomelk met uitzicht op de roze maan, hadden een kampvuur en dekentjes,… Mijn vermoeidheid was meteen vergeten en de avond was perfect,…rond half drie ’s nachts besloot ik (veel eerder dan de rest) te gaan slapen, om mijn dag- en nachtritme niet nog meer op z’n kop te zetten en omdat mijn benen nog steeds K.O waren…
De tweede dag van onze trip kort samengevat: we aten donuts ergens in de buurt van het Atomium, liepen sprintjes tegen elkaar op datzelfde grasveldje (conclusie: Thomas is de snelste en ik ben de traagste van ons vier), we kwamen één keer een hond tegen (die echt prachtig was, met zilver/blauwe/witte ogen), kwamen twee keer de politie tegen (die waren overigens vriendelijk, we hebben zelfs een tip kunnen geven in de richting van een inbraak op een campus en ze waren onder de indruk dat we zoveel fietsen op een dag), ik ben een heel klein beetje verbrand (dat wordt wel weer bruin),…We bezochten ook meteen ons internaat (dat vonden we wel iets melancholisch hebben, van onze ‘oude’ thuis naar onze ‘nieuwe’ thuis fietsen), we reden dus onder het Atomium (daar hingen ook wat herinneringen aan vast), passeerden we Frank en Sabine en onze broodjeszaak waar we vier jaar lang zo ongeveer wekelijks binnenliepen, trokken foto’s onderweg,…
Dan maar de trein…
Uiteindelijk, de grap van heel de verhaal, geraakten we zelfs op die tweede dag niet aan het einde van onze fietstocht en namen we de trein (wat een opgave met drie fietsen, als je niet weet in welke wagon de fietsen passen!) richting huis.
Dus, running into the week like… iets minder avontuurlijk dan de vorige, wellicht, maar vervelen doe ik me niet…