Het is op dit moment moeilijk om aan het blogpost te beginnen, zonder over het coronavirus te beginnen. Ik probeer al zes dagen op rij een verhaal op papier te krijgen dat én samenhangend is én een beetje actueel, maar voor er een einde aan gebreid is, is de situatie en mijn leven alweer een paar keer op zijn kop gezet.
Over die actualiteit wil ik het niet teveel hebben, dat laat ik over aan anderen, daar zijn wellicht betere bronnen voor te vinden. Over mezelf eigenlijk ook niet, want ik voel er nogal weinig bij. Ik denk dat ik niet de enige ben die er vrij weinig bij voelt, buiten een beetje chaos en verwarring, en opeens zeeën van tijd wat wij als veel te drukke mensheid dan opeens weer wel als probleem ervaren.
Mijn werk hield me tot vorige week bezig, maar daar staat ook een punt achter. Voor even. Niet voor mezelf, maar voor mijn huisgenoten. Mijn studies houden me bezig, maar daarin ben ik ook niet alleen. Mijn sociaal leven gaat hier ten huize van Aken gewoon verder, en die marathon, ja, er zijn er die daar op dit moment harder van afzien dan ik. Ik loop die later nog wel eens. En al die vrienden zie ik over een paar maanden vanzelf wel weer. Als mijn problemen tot daar reiken en niet verder, wie ben ik dan om te klagen.
Ik besefte vorige week dat dit de break was die ik al maanden nodig had. De break die ik zelf ook had kunnen nemen, maar nu in mijn plaats beslist werd. Liggend op ons zelfgecreëerd dakterras, bestaande uit kussens en yogamatjes en muziek. Heaven on Earth, besloten we meermaals, die hele lockdown. De paniek om mij heen zoveel mogelijk proberen te negeren, leek mij de best mogelijke optie op dat moment. Ik vul mijn dagen met lezen, zonnen, studeren en schrijven.
Voor een marathon trainen zonder datum en voor examens studeren zonder les, en voor examens waarvan ik niet weet of die nog doorgaan en wanneer, is niet de meest ideale situatie. Knop omzetten en maar gewoon accepteren dat het er voor nu niet inzit. Er zijn ergere dingen in de wereld. Vrij letterlijk, op dit moment. Deze hele situatie is een vergrootglas op hoe druk ons leven is. Mijn hoofd draait door, misschien wel maal twee. Mijn leven staat stil.
Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik met vrienden samenwoon en dat wij alle vier nog gezond zijn, en mijn hart gaat ondertussen uit naar iedereen die er zowel fysiek als mentaal aan onderdoor gaat op dit moment.
Stay save, zorg goed voor jezelf. X
Liefs,
Stien