Menu Sluiten

Running into the week like…#2

Hier ben ik weer met een Stravelien- ‘running into the week- update…over mijn leven dat tegenwoordig nog steeds om werken, studeren, vrienden en lopen draait. Nu ik dit schrijf, loop ik over drie weken mijn tweede marathon hier in Gent (of zou ik in het beste geval zelfs al gefinisht moeten zijn..) en ik begin dat laatste idee nogal eng te vinden. Maar ook zoveel zin in!

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: afgelopen week begon heel goed en gemotiveerd met een training van 17km, van 6,5km en van 8,5km. Die laatste training was de zwaarste, simpelweg het gevolg van drie dagen achter elkaar te gaan lopen. Daarna vielen mijn loopjes letterlijk én figuurlijk in het water (lees: ik had twee van de vier overige dagen een kater door een nacht die iets te gezellig werd, één dag moest ik werken en de andere dag had ik een examen). Maar met drie keer lopen in een week ben ik opzich al heel erg blij. Ik had geen last meer van mijn scheenbeen, was tijdens het lopen niet vermoeid, het is alleen de regelmaat die nogal moeilijk te plannen is. Achja. Studentenleven.

Mijn schrik om blessures te krijgen is wel groot. Vanaf dat ik meer dan 10km loop, heb ik last van mijn scheenbeen. Eerder dan dat ik buiten adem geraak. Het is dan geen blessure aan het worden, maar het houdt mij enorm tegen om mijn tempo op de drijven of langer te lopen. Terwijl ik conditioneel gezien meer dan 20km zou aankunnen, heb ik het gevoel dat mijn scheenbenen, of toch mijn onderbenen (aan beide kanten, ik kan niet goed plaatsen op welke plekken) het na 10km al niet meer aankunnen. Ik probeer blessures echt te vermijden door geen afstanden te doen die te ambitieus zijn ten opzichte van de week ervoor en door voldoende eiwitten binnen te krijgen meteen na elke training. Tot dat het na drie dagen volledige looprust, wat in mijn hoofd dan weer als een obstakel aanvoelt, volledig verdwenen is.

En nu we het toch over obstakels hebben; ik zat een beetje (veel) met mezelf in de knoop afgelopen week. Dus nee, lieve mensen, dat stopt blijkbaar niet als je 20 geworden bent. Life is chaos. Dat van mij toch. Want hoe hard ik ook geniet van lopen, mijn studies, schrijven en mijn vrienden om mij heen, ook ik zit geregeld in de knoop met mezelf. En dan gaat dat absoluut niet meer over lopen of één of andere marathon. Meer zelf; lopen leert mij om te relativeren.

Ik moet mijzelf er af en toe aan doen herinneren dat het niet erg is om een marathon in vijf uur te lopen, dat het echt al een prestatie is om aan de finish te geraken. Ook voor een tweede marathon. Dat ik dit alles doe juist omdat ik het zo graag doe, zowel het lopen, als het schrijven erover, als de spanning van een wedstrijd en de ontlading achteraf. Want, wat is zo’n wedstrijddag nu, als je 12 weken lang niet van de voorbereiding er naartoe hebt genoten? Juist ja. En zo gaat dat met alles in het leven. Note to myself. Ik moet leren loslaten. Marathons lopen niet weg. Enkel ik, af en toe.

Tot snel, voor een nieuwe update!

Liefs,

Stravelien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *