Oke, let’s talk about life. Dan wel op de nuchtere manier, jullie kennen me ondertussen wel. Ik neem het leven al veel te vaak serieus naar mijn goesting en dat is echt niet altijd nodig. Een artikel op de blog van Annemerel (check hier zeker haar blog eens! Queen als het gaat om hardlopen en schrijven), één van de vrouwen die mij inspireerde en aanzette tot het lopen van een marathon, schreef een tijdje terug een artikel met 30 dingen die ze leerde voor haar dertigste. Supertof om te lezen. Nu, 30 zijn we nog even niet dus laten we er in mijn geval maar 20 van maken. Want ja, dat leven van een twintiger valt best wel mee. En ik heb zo’n klein, lichtelijk vermoeden dat het vanaf nu alleen nog maar beter kan en gaat worden. Maar dus, let’s talk about life. Wat heb ik nu eigenlijk geleerd in dat ‘leven’ de eerste twintig jaar?
- Vrienden maken het leven mooi…en zijn zo ongeveer alles wat je nodig hebt om er weer een week tegenaan te kunnen.
- Lopen maakt een mens gelukkig. Dat had ik voor mijn 20e al door, en wordt nu alleen nog maar meer bevestigd. Ja, ook nu 50% van mijn trainingen k*t gaat en ik nog drie keer naar de kinesist moet door overbelasting (stom Stien, echt stom, dit was te voorkomen). Maar als ik er weer even helemaal in zit en na tien kilometer het gevoel heb dat ik de wereld aankan en gemákkelijk die 42,195 kilometer ga rocken, dan voelt dat goed. Héél goed.
- Nog even over lopen, daarna zwijg ik erover. Lopen met een kater werkt niet. Gewoon niet. Dan is natuurlijk de vraag van welk van die twee dingen ik het meeste geniet 😉 Lopen met íets op (op? in dus..) mijn maag werkt überhaupt niet. Trainingsschema’s trouwens blijkbaar ook niet. Maar dat telt niet in dit lijstje, want die conclusie trok ik vorige week. Oke, weten jullie dan ook weer.
- Balance is Key om niet aan jezelf voorbij te lopen. Het hoeft echt niet perfect te zijn. Die ene dag rust kan geen kwaad en je telefoon voor drie dagen op vliegtuigmodus zetten is ook oké. Even helemaal niet gaan sporten is óók oké en die ene donut waar je al een week zin in had is dat ook. Die tweede donut alleen niet. Haha, snap je de de moraal van mijn o zo samenhangend verhaal?
- Je kan geen vijf sporten en drie instrumenten tegelijkertijd beoefenen, can I tell you. Ik heb het geprobeerd, werk niet. Niet nadoen dus.
- Álvaro Soler is amazing. Als iemand mij om tips vraagt om Spaans te leren…gewoon je hele playlist volzetten met zijn muziek en even een paar maanden naar niets anders luisteren. Werkte voor mij, may work for you.
- Ik overschat mijzelf weleens. Dat ik dan denk dat het allemaal wel zal lukken en dat daar niet zoveel moeite voor nodig is en vervolgens besef dat ik weer aan iets begonnen ben.
- Jeugdwerk is multitasken. En 13-jarigen en 3-jarigen zijn de moeilijkste leeftijden die ik al heb gehad. Kleuterpuberteit versus echte pubertijd. Alles daartussen valt wel mee, haha.
- Iedereen zal overal altijd wel een mening over hebben en at the end maakt het alleen maar uit of je er zelf écht gelukkig van wordt.
- Een mens wordt nooit helemaal volwassen. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik geniet van de ‘kinderelijke’ dingen in het leven en hoe minder serieus ik alles neem. Ik merk dat ik op mijn 16e overal veel dieper en zwaarder over nadacht dan nu.
- Veganistisch eten is niet zo gemakkelijk. En ook zeker niet zo zwart-wit als mensen denken. Ik vond het vroeger gemakkelijker dan nu, eerlijk gezegd. Relativeren, niet streng zijn voor mezelf en mijn sociaal leven op de eerste plaats zetten werkt voor mij. Daarnaast is nog heel veel plaats over om keuzes te maken die goed voelen voor mijzelf.
- ik ga mijn leven nooit onder controle hebben. Ik had als 16 jarige nogal en vertekend beeld van iedereen op aarde die 20 of ouder was. Dan was je volwassen, was alles in orde en had je door hoe het leven in elkaar zit. Not.
- Reizen heeft mij meer bijgebracht dan dat studies ooit zullen doen.
- Thuiskomen is óók heel fijn.
- Een FitBit is de beste uitvinding die er is. Ik zou niet meer kunnen zonder dat ding, nog liever zonder mijn telefoon dan.
- Dat ‘Dochter zijn van’, houdt nooit op. Hoeveel mijn ouders voor mij betekenen besef ik nu nog 1000x meer dan een paar jaar geleden. Ik lijk ze in deze periode in mijn leven ook meer nodig hebben, dan zo’n paar jaar geleden. Als jullie dit lezen, een dikke dankjewel om mijn loopverhalen dag in dag uit aan te horen, om mij de vrijheid te gunnen te kiezen welke kant mijn leven zal uitgaan,..
- Dat autorijden oprecht het moeilijkste is dat ik tot nu toe heb moeten leren en dat dat niet iets is dat je in een paar weken doorhebt. Ik toch niet, ik ben nu ook wel geen maatstaf. Maar voel je vooral niet alleen in deze struggle. En het geeft me oprecht geen gevoel van vrijheid. Fietsen, lopen en treinreizen geven me dat wel.
- Hoezeer een briefje of een kort berichtje mijn dag kunnen veranderen. Van mijn gastfamilie, dat ze me missen en dat ik altijd welkom ben, gewoon, zonder aanleiding. Van een vriendin, dat het dringend tijd is om elkaar te zien. Van mijn mama, dat ik het maar moet laten weten als ik haar ergens nodig heb.
- Ik haat telefoneren. Note to iedereen die dit leest: als het niet teveel typewerk is, stuur dan maar gewoon. Misschien toch dat introverte kantje van mezelf… Er zijn maar een paar mensen in de wereld met wie ik heel graag meer dan een uur aan de lijn hang, en die weten van zichzef wel wie ze zijn. 🙂
- Je kunt allerlei grootse plannen en tijdschema’s hebben, negen van de tien keer loopt het toch allemaal net iets anders. Je daar zorgen overmaken is niet alleen dodelijk vermoeiend, maar ook totaal onzinnig. Zoveel mogelijk genieten en leven in het moment, dat gaan we doen vandaag!
Liefs,
Stien