Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; er is drama going on in Stravelienland. Ik ga gewoon beginnen met schrijven en zie daarna wel of het ooit online komt. 😉 De situatie veranderd op dit momet wel bijna iedere 12 uur en het kan zomaar zijn dat over een week alles opgelost is.
Laat ik even drie weken en drie dagen terug gaan in de tijd, naar woensdag 31 juli. Rond de middag begon ik een – hoe ik het ook moest uitleggen- druk te voelen vanuit de binnenkant van mijn linkeroor. Wat rond de middag begon als onschuldige -wel onverklaarbare oorpijn, werd in zo’n znel tempo erger dat ik vlak voor sluitingstijd bij de apotheker stond voor ontstekingsremmers. De pijn was intussen overgegaan naar zo ongeveer heel de linkerhelft van mijn gezicht. Beláchelijk veel pijn, doet zoiets. Ik kon niet meer eten, stappen of praten. Slaappil en twee ontstekingsremmers verder deed ik een poging om een houding aan te nemen. Om20u viel ik in slaap. Tot 2u. Wakker van de pijn. En misselijk. Nieuwe ontekingsremmer. En nieuwe slaappil. Er is no way dat ik anders in slaap gevallen zou zijn. De rest van de nacht was onrustig, maar die pilletjes leken hun werk te doen.
De twee dagen erop verliepen hetzelfde. Nog steeds even misselijk en slapeloze nachten, maar dat woog niet op tegen de pijn die die ontsteking met zich meebracht, dus dan maar zo. Mijn eetlust was echter 0,0 door die medicatie, wat vrijdagavond niet ten goede kwam. Ik zou namelijk een trail gaan lopen van 16 kilometer die dag. Opzich geen enorme of ongekende afstand, wel een heel lastig parcours. Na een valse start waarbij ik mijn muziek nog niet klaar had staan, mijn oortjes twee keer op de grond vielen en uiteindelijk te groot bleken te zijn (probeer nooit iets nieuw als je gaat lopen), werd elke kilometer erger. Ik kon de heuvels niet aan, was misselijk en had het vreemd genoeg ijskoud. Ja, tijdens het lopen.
Ik besloot er een mental game van te maken. Het wordt geen leuke loop, en ik ga allesbehalve mijn tijd verbeteren, maar daar wordt je nu eenmaal sterker van. Km 13,5. duizelig, maagpijn, mijn ademhaling compleet uit zijn ritme door die verdomde heuvels en zandwegen die ik niet gewoon was. Ik wist dat ik vanaf het begin al als allerlaatste liep (veel dank aan de man die mij 10km lang is blijven volgen). Toen ik op km 14 merkte dat er geen drankpostjes mer waren tot de finish, besloot ik dan ook te stoppen en met de auto verder te gaan. Een mens moet een keer gefaald hebben, toch?! Ik was er even niet meer zo zeker of die marathon dit jaar ging gebeuren en weet dat ik die avond nog heb opgezocht of ik mijn startbewijs voor de hele marathon niet kon omruilen voor die van de halve. Als ik dit niet eens aankon?!
Ik was helemaal uitgeput toen ik aankwam, en wat na een paar minuten tot uren normaal wel wegtrekt, werd doorheen de nacht die daarop volgde alleen maag erger. Om 1u werd ik wakker. Misselijk. Plat liggen was geen optie meer.
Na een paar dagen rust en uitzieken begon ik de dinsdag erop weer vol goede moed te trainen. Dat is dan ook meteen de laatste training in de afgelopen drie weken die pijnvrij is verlopen. Ik was op de atletiekpiste gaan lopen die dag (wat overigens geweldig motiverend is), en voelde al dat mijn rechter scheenbeen het zwaarder had dan mijn linker. Toch deed ik en iets zwaardere loop dan op mijn planning stond. De dag erna deed ik hetzelfde en de dag daarna ook. Ik had iets te compenseren van de week ervoor en zat zo weer op schema. Die pijn kan ik wel even negeren, als ik mijn kilometers maar uitloop, dacht ik. Tot ik mijn enkel (de pijn zat al lager ondertussen) niet enkel tijdens trainingen begon te voelen, maar ook daartussen en ’s nachts. Oke, nog niet paniekeren. Verstuikt kan hij niet zijn, dan liep ik ook niet meer rond.
Die vrijdag vertrok ik voor een week naar het buitenland. Top, het zal wel gewoon overbelasting zijn en na een week rust bouw ik weer rustig op. Mijn schema lag toch al overhoop en in die week zou ik voor geen mogelijkheid lange afstanden kunnen lopen, puur uit tijdsgebrek. Ik heb in totaal dan ook maar één keer vijf kilometer gelopen. Na vijf dagen platte rust. Mijn voet heeft nog nooit zoveel zeer gedaan denk ik. Zowel tijdens het lopen als na afloop. Ook tijdens het wandelen merkte ik dat ik aan het manken was, maar daar was op dat moment geen tijd voor om over na te denken. Dat probleem lossen we thuis wel op, dacht ik.
Ik begon inderdaad weer gewoon met trainen toen ik thuis was volgens mijn schema. Afwisselend intervaltrainingen, lange en korte duurlopen. Ik was in tussentijd ook ziek geworden. Of toch iets dat er op lijkt. Ik had weer last van mijn oren en mijn neus en keel zaten volledig vast. Kwam dat er ook nog even bij. Dat laatste was eigenlijk nog een grotere zorg dat die blessure (wat het ondertussen wel duidelijk bleek te zijn..), met een zangauditie in het vooruitzicht over tien dagen. Paniek paniek paniek. Ik maakt een afspraak bij de kine en de dokter en liep ondertussen wel gewoon verder.
Afgelopen donderdag leek er geen groot problem aan de hand te zijn toen ik bij de kinesist lag. Ik had mij dan ook op het ergste voorbereid, dus stapte redelijk opgelucht naar buiten. Waar het op neerkwam is dat ik gewoon mag blijven verder lopen, wel minder dan gepland, afwisgewisseld met zwemmen (jeej, laat ik aan iets een hekel hebben) en moet elke dag twee keer vijf minuten oefeningen doen. En ik moest nog drie keer terugkomen. Valt best wel mee, al zeg ik het zelf.
Die stem is op dit moment en groter probleem. Mijn oren, mijn neus, mijn keel, álles zit vast en alles doet pijn. Een verjoudheid is het duidelijk niet. Blijven ademen is – zeker ’s nachts- soms al een opgave, laat stan dat ik nu met zingen ga beginnen. Komt daar nog even bij dat een looptraining ook niet geweldig is als je met heesheid zit en andersom evengoed.
Het is niet zo gemakkelijk om mij op die twee dingen tegelijkertijd te focussen. Die marathon en die auditie zijn alletwee dingen die ik echt enorm tot een goed einde wil brengen. Ik liep donderdag nog relatief gemakkelijk 14km en gisterenochtend 19km (wat niet meer dan 14 had mogen zijn, mijn kine moest het weten…). Dat ik mijn laatste trainingen heb kunnen uitlopen heb ik enkel aan pijnstillers te danken. Maar het voelde zo goed en ging zo vlot, op het feit na dat mijn enkel dus effectief wel zeer deed en dat ik volgens mijn mama, die achter me fietste, twee uur lang heb gemankt en met mijn rug scheef heb gelopen. Eigenlijk helemaal geen verbetering dus. En ik kan moeilijk een hele marathon op pijnstillers gaan lopen…
Nu ik én niet kan lopen, én niet kan zingen zoals ik zou willen kunnen, is de frustratie helemaal aan het oplopen natuurlijk. Als ik geen marathon of zangauditie in het vooruitzicht had, kon het mij allemaal veel minder schelen natuurlijk. Maar dit is zo ongeveer alles waar ik in de afgelopen drie maanden mee bezig ben geweest in mijn hoofd.
Laten we maar hopen dat dit hele verhaal na een paar doktersafspraken en een paar dagen rust op magische wijze afgelopen is en dat ik over een dag of vijf weer wat blijer rondloop (al lukt dat laatste ondanks alles ook nog wel hoor 🙂 )
Liefs,
Stien