Stravelien back in Belgium. Normaal gezien volgt nu een iet of wat depresieve blogpost over een zwart gat, werk dat op mij afkomt en hoe geweldig de afgelopen weken waren. Vandaag doen we dat niet. Niet dat het niet geweldig was. Integendeel. San Vicente is Heaven On Earth en gezien de Flowtrack vibe zoals ik hem nu gevoeld heb, lijkt het erop dat ik daar volgend jaar twee maanden ga zitten. Om een kleine preview te geven, er volgt later wellicht nog een uitgebreider verslag: de fiesta y fiesta – the place where magic begins, een topcrew die weten wat gezelligheid is, naar het kampvuur op het strand lopen om 12u ’s nachts, voor de eerste keer een goeie golf kunnen pakken, gaan canyoningen met een geweldige bende 13-jarigen, longboarden, kamperen, 5x per dag de keuken binnenlopen om te kitchen crew te entertainen/storen, nieuwe vriendschappen, en nog zoveel meer,…
Het moment dat om de dag gaan hardlopen ineens niet meer in je routine zit – dagelijks een vier-gangendiner naar binnen werken zonder schudgevoel daarintegen wel, en dat je telefoon je er aan doet herinneren dat die o zo leuke verdomde marathon over twaalf weken valt, dan weet je dat het tijd is om naar buiten te gaan. Niet op slippers en een surfboard onder mijn rechterarm deze keer, maar op loopschoenen. En zonder kater.
Vorige week was het zover en ging ik (opnieuw) de uitdaging aan: lopen. 12 weken voor de marathon op de teller. Ik zal maar eerlijk met jullie zijn: ik was na vijf kilometer compléét buiten adem en begrijp niet hoe ik twee maanden geleden nog als opwarming deed voor een intervaltraining. Ik leek de ergste beginner te zijn van alle lopers die ik tegenkwam onderweg. Anyway, inademen, uitademen, relativeren.
Na een paar dagen rust, en een paar runs van tussen de 5 en 10km was het echter tijd om opnieuw tijd om mijn koffers te pakken. Op kamp met 25 lieve, drukke kleuters. Deze keer dichterbij huis, maar wel zonder loopschoenen. Na mijn vorige ervaringen met zo’n weken weet ik dat dat doorsnee de leukste weken van het jaar zijn, maar dat je ook niet aan meer dan zes uur slaap komt omdat voorbereidingen, evaluaties en vergaderingen wel eens langer willen duren dan gepland. Lopen zou dus niet in mijn hoofd opkomen. En dat deed het ook niet. Dan werd het ook nog even 40 graden in ons regenachtige landje, en je zult begrijpen dat mijn marathonschema even uitgesteld moest worden. Opnieuw. En toen waren we weer een paar dagen verder. Tot deze ochtend. Lichte paniek zorgde ervoor dat ik mijn loopschoenen binnen de vijf minuten aanhad. Ik ben namelijk niet van plan om die marathon in het 100 (of #101 op de dag zelf, hihi) te doen lopen. Tijd om even serieus te worden, dus. Dat houdt voor mij in: vier keer per week lopen zonder één of ander excuus dat ik al eens gehoord heb van mezelf, gezonder eten én nachten van meer dan zes uur slaap.
Note to myself: de marathon is over tien weken, Stien. Tien. Bijna negen.
Note to myself #2: trek die loopschoenen morgen nog maar eens aan. En overmorgen. En de dag daarna. …
Liefs,
Stravelien