Hier zit ik dan. Zondagavond.
00:36 ondertussen. Al 1 uur en 36 minuten wakker liggend over van alles en nog wat. Een paar keer omgedraaid, een paar pogingen verder om in slaap te vallen. Hier zit ik dan. Terug aan mijn bureau, met het kleinste lampje van mijn kamer aan dat ik kon vinden. En klaarwakker. In mijn hoofd, weliswaar. Tijd om te schrijven! Denk ik dan. Tegen mijn verstand in pak ik er een leeg word document bij. Waarom ook niet. Geen betere therapie dan schrijven. Misschien komen de beste teksten wel tevoorschijn op dit uur van de nacht.
Het is al een hele tijd geleden dat jullie van mij gehoord hebben en dat heeft ook zo z’n redenen. Redenen waar ik nu niet te diep op wil en zal ingaan. Geen inspiratie gehad? Geen idee. Dat niet. Maar om het kort te houden; ik had één, teveel aan mijn hoofd en bovenal teveel dingen in mijn hoofd om deze geordend op papier te krijgen en twee, ik had niet de behoefte om aan jullie, mijn lieve lezers, uit te leggen hoe ik me voelde en een verantwoording, of verwoording, af te leggen van wat ik allemaal meemaakte. Niet dat ik me slecht voelde, integendeel, de afgelopen weken waren een rollercoaster en een opeenstapeling van geweldige momenten. Maar hé, mijn blog hoeft niet op elk moment een weerspiegeling van mijn leven te zijn. Laat mij zo nu en dan maar in mijn bubbel, ik duik wel weer op. Je hoort snel wel weer iets van mij. Als ik daar zin in heb.
00:51.
Soms lijkt het wel alsof mijn hoofd zo nu en dan (liefst ’s nachts, of course, een beter moment bestaat niet…) van de ene emotie in de andere valt en over alles nadenkt van wat me op dit moment aan het bezighouden is.
Levenskeuzes, reisplannen, studeren, schrijven, theatervoorstellingen, audities, vrienden. Mijn leven, waar het op neerkomt.
De dingen die me stress bezorgen en de dingen die me o zo veel geluk bezorgen. Dat zijn nogal vaak dezelfde dingen. Ik voel dat er enorm veel op mij afkomt en daar sta ik met beide armen voor open, maar laat me mezelf ook behoeden om met mijn voeten op de grond te blijven en ik zo nu en dan niet vergeet te lachen om het leven, te genieten en dankbaarheid te voelen.
Jezus, nu begin ik emotioneel te worden. Anyways. Wat me dan allemaal bezighoud? Ik studeer sinds kort weer Spaans en houd me daar toch een paar uurtjes per dag mee bezig. Ik zou volgend jaar, wanneer ik ben afgestudeerd, graag weer voor minstens en paar maanden weg willen (noem me gerust reisverslaafde) en dan liefst naar een Spaans sprekend gebied. Als student, als Au Pair, of als reiziger. We zien wel. Werk aan de winkel, dus. Gelukkig vind ik dat laatste geen straf om te doen. 🙂
De afgelopen week ben ik gaan werken in een vluchtelingencentrum binnen het kader van een jeugdwerkorganisatie. Iets wat indruk op me gemaakt heeft, en mij iets heeft bijgeleerd. Ik zet mij ondertussen, via de organisatie Welzijnsschakel, sinds twee jaar in voor vluchtelingen dus was het wel gewoon om met hen om te gaan. Maar dag in dag uit met hen samenleven was toch nog even iets anders. Voor herhaling vatbaar, in ieder geval. Heel graag. Ik zal mijn ervaringen hier nog wel eens uitgebreid vertellen op mijn blog, in een ander artikel, anders komt hier geen einde aan. 🙂
Voor de rest gaat het dus eigenlijk heel goed met me. Wat zeg ik, ik voel me met de dag gelukkiger met alles wat ik doe. Hoe stiller het is op mijn blogger, hoe drukker ikzelf meestal ben. En soms is het oké om fuck te zeggen tegen alles en iedereen en dat je niemand laat inbreken in jouw moment.
Mensen moeten niet altijd alles weten. Ook al denken ze dat soms te doen.
En met die boodschap wil ik deze blog graag afsluiten. In een mooie tijd van 26 minuten. 01u02, dus.
Slaapwel, lieve mensen. X