LIFE: één jaar geleden…

Nog drie dagen, vijf uur en een paar minuten. En dan één jaar terug. Ik kan er niet bij hoe snel het allemaal voorbij was, hoe lang ik ondertussen al terug in België ben en hoe kort heel die periode nu lijkt. Nu, één jaar later.

In de zomer van 2015 vielen de woorden voor het eerst. ‘Even weg’. ‘Even naar het buitenland’. ‘Amerika…’. ‘Uitwisselingsproject…?’ Het gevoel om even iets helemaal anders te willen doen dan waar ik der tijds mee bezig was, was op dat moment heel sterk aanwezig. Na een aantal weken nadenken, een aantal gesprekken met mijn ouders die, vanaf het begin, nog dubbel zo enthousiast waren als ik, werd alles een paar maanden later concreet.

Een aantal landen schoten nog over. Ik weet nog hoe ik aan tafel voor me zat met voor me uitgespreid de brochures van de Verenigde Staten, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Allemaal doorgelezen. Allemaal nog een optie. Ze hebben allemaal op nummer één gestaan en allemaal zijn ze geschrapt geweest. Amerika bleef terugkomen. De knoop werd doorgehakt.

Mijn dossier werd opgemaakt, mijn visumaanvraag was binnen. Alles werd gestuurd naar een aantal partnerorganisaties in de VS en dan was het wachten. Op dat moment was het in mijn hoofd al helemaal normaal geworden dat ik voor enige tijd in Amerika zou gaan leven, gaan wonen. Mijn leven ging gewoon door en mijn leven zou na die zes maanden ook gewoon weer doorgaan. Geen inschattingsvermogen over het feit dat een relatief korte tijdspanne in een mensenleven zoveel impact kan hebben op alles. Letterlijk, op alles.

In die maanden was ik opgewonden en vooral benieuwd, héél benieuwd naar mijn gastgezin. Het leek lang te duren, maar ik bleek nog een van de eersten te zijn die er één had. Ik nam onmiddellijk contact met hen op en vanaf dat moment zat het gewoon goed.

14 augustus 2016. Een datum die sinds lange tijd in mijn agenda stond: ‘VERTREK’. Geen uitleg meer nodig. Na een lange vlucht en drie dagen New York was het tijd om ze te te ontmoeten. EIN-DE-LIJK. 38 graden, stress en ons eerste gesprek waren het begin van een mooie 5,5 maanden. Vijf maanden die ik meteen zou overdoen. Die ik ga overdoen.

Liefste Montana, ik mis je.

Zoveel fantastische mensen leren kennen, zoveel andere uitwisselingsstudenten van over de hele wereld mogen ontmoeten.

Liefste familie, ik kom terug. Dat is beloofd.