Stienschrijft #2: Ei, Utopia & Italo Calvino

Een tekst die ik op een zondagochtend schreef, veertien mei dit jaar. En hoewel ik graag een onderwerp van iemand aangeboden krijg om over te schrijven, vind ik dit ook niet erg om te doen. En het zijn juist dit soort teksten waar ik er honderd van heb. Die, zoals je zal lezen, begonnen uit het niets. Niet de beste teksten ooit, wel leuk voor mezelf om achteraf te lezen wat er zich op die ene datum afspeelde. Lees maar even mee!

“Ik ben even benieuwd als jij waar deze tekst naartoe gaat als jij. De eventuele lezer. Het kan evengoed in de vuilbak belanden na een kritische beoordeling van mezelf na een zin of tien.Mijn zachtgekookt ei is nog net niet hard genoeg gekookt dus vul ik deze drie minuten zo nuttig mogelijk. Ik ben nog zeven uur thuis en dan vertrek ik. Die zondagen vind ik zo heerlijk. Bijna een nieuwe week, maar toch nog de rust van de oude week. Binnen die zeven uur heb ik een, weliswaar flexibele to-do list in mijn hoofd van dingen die niet moeten gebeuren, maar ik wel graag gedaan zou hebben. Zoals schrijven daar ook één van is. Van was. Mijn ei.

Hij staat nu dampend naast me, groot en nog te warm om aan te raken. Nog een vijftal zinnen dan. Het ei zit onder de bruine vlekjes die me doen denken aan een met UV-stralen beschadigde huid. Zoals die van mij over een jaar of twintig. Dat dat laatste een keuze van mezelf gaat moeten blijken besef ik.

Het ei is op en mijn buik is vol. Al komt dat wellicht eerder door het stuk watermeloen, de halve avocado en de kom broccolisoep die er aan vooraf gingen.

Utopia van Thomas More ligt voor me. Twee verschillende vertalingen zelfs. Ik heb zin om erin te beginnen. Het is dun wat het aantrekkelijk maakt, en nietszeggend wat me benieuwd maakt. De kaft is volledig blauw en dat vind ik een betere, hoogstwaarschijnlijk bewuste keuze van hem geweest, dan een ideale wereld als voorgrond tekening te gebruiken. De kans was dan groter dat ik er niet aan begonnen was.

Het feit dat ik deze zomer voor anderhalve maand naar Spanje vertrek, sleept me door behoorlijk veel dingen heen. Het regenachtige weer, dat ik op deze schrijvende zondag wel prettig vind maar vaak genoeg ook niet. Mama slaapt en papa zit in een andere kamer. Ik ben een stukje tekst aan het lezen en memoriseren van Italo Calvino. Een schrijver waar mijn oog gisterenmiddag in de bibliotheek op gevallen is en me erg aanspreekt.”