Dag lieve lezers,
Alweer vier dagen geleden dat jullie nog nieuws van mijn kant ontvingen, alweer vier dagen dat ik op Spaanse bodem rondloop! Tijd om een beetje bij te praten. Ik schrijf maar gewoon alles op wat door mijn hoofd gaat…
Ik had in een vliegtuig en de dagen erna een dagboekje bijgehouden maar- na het opruimen en verwijderen van tientallen word-documenten- zijn mijn schrijfsels op miraculeuze wijze verdwenen. Gelukkige ben ik wel in staat om vier dagen aan belevenissen te onthouden dus dan schrijven we die wel even opnieuw. 🙂 Dan vragen mensen me soms waarom ik nog steeds zoveel met pen en papier doe, tsja, dat dus…
Ik spoel even terug naar dinsdagochtend.
Ik had erop gehoopt in het vliegtuig mijn nacht verder te kunnen zetten en weer even diep in slaap te vallen als dat ik een paar uur eerder, om 4u ’s ochtends, wakker werd. Zo zombie ik er toen nog bijliep, zo KLAAR-wakker was ik nu. Wellicht door de drukte die een luchthaven met zich meebrengt, wellicht door de halve liter aan zwarte koffie die ik meteen na het ontwaken naar binnen atte.
‘De stress die ik gisterenavond voelde (zo chaotisch als ik ben, was die valies om 21u ’s avonds nog niet klaar!), zo ben ik op dit moment de rust zelve.’, een zinnetje waarvan ik me herinner dat ik het vijf minuten voor het opstijgen opschreef.
Over luchthavens gesproken, ik vind ze best wel fascinerend. Mijn laatste nieuwe hobby op een luchthaven is dan ook het observeren van mensen. Ik probeer me dan in te beelden waar ze naar toe gaan, voor hoe lang, en met welk doel. Dan zie ik gestresseerde mensen, ijsberende mensen, hollende mensen, in slaap gevallen mensen, jongeren met een backpack zoals ik of juist zakenmensen. Allemaal heel verschillend en toch hebben we één ding gemeen: de reis. We gaan voor enige tijd weg. Of juist, na misschien een heel lange tijd, weer naar (t)huis. We houden ons op z’n momenten vaak met hetzelfde bezig: zoeken, wachten, gigantische afstanden afleggen, nog eens wachten, inchecken, even rondlopen, het verorberen van belachelijk duur luchthaven-voedsel, of -koffie, en boarden.
Luchthavens, dus. Nu weet je ook eens hoe ik erover denk.
Back to Spain. Daar ging deze blogpost in eerste instantie over gaan. Maar laten we het kort houden: ik amuseer mij rot en ben omringt door -weer eens- een heel lieve familie. Hoewel het qua communicatie de grootste uitdaging is die ik ooit heb ervaren (lees: de moeder spreekt een beetje Engels, de vader nog een beetje minder en de kinderen verstaan mij wel maar antwoorden principieel in het Spaans, en al de rest van de familie kan alleen maar Spaans en daar moet ik dan altijd weer opnieuw aan uitleggen dat ze toch echt een beter trager moeten praten als ze willen dat ik hen begrijp), maar op dat na, ging het vanaf het begin aan supergoed tussen ons. Ze vertellen veel over hun cultuur, willen mij alles doen eten wat ’typisch Spaans’ is,…
Dat ’taalprobleempje’, het omringt zijn door twee actieve kleuters dag in dag uit, en ook gewoon omdat het allemaal weer even aanpassen is, maakte ook dat ik zo moe was de eerste dagen en ’s avond altijd als en blok in slaap viel. Dat is ook meteen mijn uitleg waarom het zo stilletjes was op mijn blog. Komt daar nog eens bij dat ik gisterenochtend een auditie had via skype (thanks God dat ik hierdoor een super exciting project niet heb moeten laten schieten!), waar ik sinds dinsdag zenuwachtig voor was, en je zult begrijpen wat ik bedoel.
Klinkt nu allemaal alsof het niet meezat, haha. Dat is gelukkig niet zo! Ik heb mij meer dan geamuseerd. Woensdag en donderdag ben ik twee dagen Madrid gaan (her)ontdekken en vandaag zijn we met z’n allen naar Ávila geweest. Deze laatste stad had ik nog nooit gezien dus daar was ik heel blij om. Het gezin waar ik op dit moment verblijf, woont in Escorial, midden tussen Madrid, Segovia en Ávila in, nog geen uur rijden overal vandaan.
Morgenavond gaan we kerstavond vieren bij de grootouders en op kerstdag zelf, gaan we naar het andere deel van de familie. Nu al zin in.
Goed, ik ga jullie laten. Het is hier namelijk al wel heel laat. Ohja, trouwens, daar heb ik nog helemaal nier over gesproken, de uren waarop men hier eet, daar geraak ik niet aan gewend! Daarentegen ligt de gemiddelde temperatuur hier op dit moment wel een beetje hoger, daar geraak ik dan weer wél aan gewend…Later meer! Nu weten jullie toch min of meer wat ik hier allemaal aan het uitspoken ben…Binnenkort verschijnen er zeker en vast een heleboel foto’s op mijn blog so stay tuned!
Wanneer je dit ook leest, een fijne kerstavond en fantastische feestdagen gewenst! Felices fiestas a todos!
Liefs,
Stien