Ik heb een nieuwe Stienschrijft in petto voor jullie! Dit is een proza die ik onlangs schreef, op 2 september om precies te zijn. Voor deze tekst begon ik te werken vanuit slechts één zin: ‘in het hart van Frankrijk’. Benieuwd wat het geworden is? Lees dan zeker verder.
“De vrouw wentelde zich al enkele maanden zoek in de overweldigende storm aan reisgidsen die de bibliotheek van het dorp haar te bieden had. Ze hield van de weg die ze moest afleggen om van haar huis naar de bestemming te geraken: via de bloemenwinkel van Linsey, door het plein, de ingang van de bib, langs haar dorpsgenoten die zich achter hun krant verstopten voor de gehaaste vrouw die op weg was naar de reisgidsen. Dat gehaaste kantje typeerde de vrouw. Alsof ze pas bij aankomst op haar bestemming weer kon ademhalen. Waarna haar vingers gleden langs de metalen rekken en ruwe kaften, folders en catalogus. Daar hield ze van. Van dat gevoel. Dat bleek aan alles wat haar handelingen de dorpsbewoners probeerden te vertellen. Als ze klaar was met haar vaste rondje doorheen de avonturen in Australië, Canada, India en Indonesië wandelde de vrouw door naar de cafetaria geleden vlak naast de bibliotheek en legde haar gescande stapeltje boeken neer naast haar kopje gemberthee. Eén uur tijd kreeg ze iedere dag weer opnieuw om zoveel mogelijk informatie en reisgenot te verslinden als maar kon. Om 10u stipt zou ze terug thuis staan om haar zieke grootvader ontbijt te geven. Sinds enkele maanden woonde de vrouw in bij haar grootvader, waar ze jarenlang nauwelijks contact mee had gehad. Haar eigen vader was al lang geleden overleden, nog voor een nieuwe periode in haar leven begon, toen ze een job aangeboden kreeg in New York.
Dat gebeurde in 2006. Na vele vacatures en een duistere, eindeloze weg naar een nieuwe wending in haar leven, kreeg ze op een vrijdagochtend een levensveranderend telefoontje van een reisorganisatie in New York die haar boek hadden gelezen en haar een contract wilden aanbieden. Voor deze kans reisde ze af naar New York. In New York besloot ze dat dit geen toeval kon zijn. Drie jaar lang putte ze al haar levensvreugde en passie uit in het opstellen van reisverhalen, het rondreizen op zoek naar nieuwe ervaringen en nieuw schrijfmateriaal, de hoeveelheid aan inspiratiebronnen die de stad haar te bieden had. Haar vergeten liefde voor de wereld om haar heen groeide. Het weinige contact met haar, nog overblijvende deel van de familie deed haar goed. Ze had jarenlang enkel en alleen haar vader gesproken en de leegte die zijn dood in haar leven bracht werd door haar ervaring in New York deels gevuld, en deels weggeschoven.
In de zomer van 2009 kreeg de vrouw een brief van haar grootvader. De vader van haar eigen vader. Ze is als kind vaak bij hem langsgegaan, ze wist van zijn bestaan af. Toch was deze brief weinig gelijkaardig aan haar verwachtingen. De brief zorgde voor een keuze die pijl tegenover haar gevoel stond; de vrouw trok terug naar waar ze vandaan kwam. Ze trok terug naar het hart van Frankrijk. Vage herinneringen leefden daar. Van een wijngaard die wakkerde door de bries van een Franse zomerdag. Van en dorp die haar vader het hart van Frankrijk noemde, omdat hij er zo verliefd op was. Van een plein vol dorpelingen en slechts één bibliotheek. Van een vader en zijn dochter, die nu opgegroeid was tot een vrouw. En van een zieke grootvader. Niets meer dan dat. Het was enkel en alleen voor hem dat ze was teruggekeerd.”