Stienschrijft #1: cappuccino en in de trein

Op de trein, in een café, gewoon aan mijn bureau, eigenlijk letterlijk op elk moment dat ik alleen ben én niet meteen weet wat ik zou doen: wanneer de meesten muziek zouden beginnen te luisteren, begin ik te schrijven. Ook voor school moet ik zo nu en dan een tekst schrijven, en dat voelt dan ook helemaal niet aan als huiswerk. Ik heb toch altijd wel een stuk of tien teksten op overschot liggen. Geen diepgaande teksten, niet altijd teksten die vanaf het begin een duidelijke richting opgaan. Wél teksten die de waarheid vertellen, en laten blijken hoe ik me voel, wat er in me opkomt en wat ik geobserveerd heb. Hopelijk vinden jullie nieuwe rubriek leuk: Stienschrijft!

Deze tekst schreef ik ongeveer een half jaar geleden alweer, op 20 februari 2017 om precies te zijn. Ik had hem sindsdien ook niet meer gelezen. Veel leesplezier!

-Cappuccino en in de trein-

“Weet je hoe leuk ik het vind als ik alleen ben, en toch omringt door mensen? Ik zit in de gezellige drukte van het café om de hoek. Niemand die me kent. Geen vriendelijke of ongemakkelijke blikken. Enkel de rust die van onbekende mensen uitgaat. Het tafeltje is net groot genoeg voor de cappuccino die ik besteld had, het theelichtje in het midden dat sfeer probeert te brengen en mijn schrijfblok. Ik voel me best wel een artistiek persoon als ik met een schrijfblok op café zit. Mijn gedachten worden afgeleid door de aanwezige geur van tientallen koffies om me heen en ik laat het maar gebeuren. Ik kijk door het raam en zie de trein vertrekken. De cappuccino was zo smakelijk dat ik helemaal was vergeten dat mijn handen een tekst op papier probeerden te krijgen. De drukte die ik in het cafeetje zo gezellig vond is op de trein ook aanwezig en deze keer stoort het me wel. De decibels van mijn Ipod galmen door mijn oren maar ik zet het toch nog een tikkeltje luider. Bij All you need is Love geraakt ik in een puberale bui die vroeger dramatisch zou overgegaan zijn in een huilbui, maar die ik nu met alle plezier weg lach. Mijn trein heeft geen vertraging en ik voel me goed. Heel goed. We beginnen met mensen te bestuderen. Ik tel de vlechtjes van het Afrikaanse meisje en bewonder het tempo waarmee de zakenman naast me typt. Er komt een dikke vrouw binnen en binnen de vijf minuten voel ik me helemaal slank. De landschappen door het raampje gaan te snel voorbij om ze te beschrijven. De herhaling van de bomen brengt me tot rust.”