Hopelijk zijn jullie mijn marathonpraat nog niet helemaal beu gehoord, in dat geval, over exact één week is het achter de rug en zoek ik wel een nieuwe uitdaging in mijn leven! 🙂
…
Ik geef het toe. Ik heb het punt bereikt waarop ik me afvraag: “waar ben ik in godsnaam aan begonnen?”
En ik weet het, dit vroeg ik me bij die 20km vier maanden geleden ook af en dit gaat wellicht door iedere marathon-loper in spe zijn of haar hoofd. Toch van de mede-lopers die ik ken, al dan niet via het online- of Instagram-wereldje. Om achteraf te lezen dat het hen gelukt is en dat het hen de mooiste ervaring van hun leven bezorgd heeft.
Wel, ik hoop voor mezelf hetzelfde. Maar ik weet het oprecht niet meer op dit moment. Eén ding weet ik wél zeker: ik ga afzien. Dat doe ik, in het allerbeste geval, na 20 kilometer lopen al dus dat ga ik minstens 2,5 uren van mijn tijd doen: afzien. En waarom ik dat precies ga doen is een vraag die me steeds minder duidelijk wordt. Voor het gevoel er nét voor, het gevoel van de ochtend van de marathon of het grootste geluk van een finishlijn in het zicht te zien, ik weet het niet. Of ik aan die finishlijn geraak is nog maar de vraag.
Even een disclaimer tussen mijn gedachtes heen; ik ben elke dag meer en meer excited aan het worden en kan nu écht niet meer wachten tot het zover is. Maar ik ben slightly scared aan het worden en dat mogen jullie best weten. Die 20 kilometer was nog te overzien en daar leek nog een einde aan te zijn, bij 42,195 kilometer wordt het al moeilijker om jezelf ergens door te sleuren. Want hoe ik mijn verstand op nul moet zetten en, moe of niet, gewoon moet blijven doorlopen, weet ik intussen. Maar ook daar zijn grenzen aan. En deze grenzen ben ik nog nooit tegengekomen.
Over minder dan een week sta ik, al dan niet voorbereid, doodzenuwachtig aan de startlijn in Brussel om een belachelijk lange afstand te lopen waarvan ik geen idee meer heb of mijn lichaam het gaat aankunnen. Soms loop ik 8 kilometer en heb ik het gevoel dat ik doodga, soms loop ik 20km en kom ik nog steeds met een big smile thuis. Het hangt van zoveel dingen af en er is echt geen lijn in te trekken, al kan ik wel zeggen dat mijn voorbereidingen met ups en downs zijn gegaan en dat ik, of ik hem nu uitloopt of niet, geen toptijd ga neerzetten.
De kans dat ik na 30km op de grond lig, dat ik blessurepijn krijg of dat ik gewoon regelrecht faal is namelijk even groot als de kans dat ik er geraak. Tel daar even bij dat ik niet héél veel speling heb qua tijd gezien de maximale finishtijd van vijf uur, en je zult begrijpen dat het ene rampscenario na het andere door mijn hoofd spookt. Met een tijdslimiet van 5 uur voor een marathon moet je gemiddeld 8,5km/u lopen om niet uit het parcours gezet te worden. En ik loop gemiddeld 9km/u, volgens mijn normaal tempo. Ik denk dus ook niet dat ik na 30km nog op een normaal tempo ga lopen.
Anyway, die stress doet mijn plezier in het lopen en euforie als ik nog maar aan de dag van de marathon denk gelukkig niet teniet. Want wat ik er in tussentijd ook gebeurd of hoe ik die dag ook wakker word, ik ga hem lopen. Ik ga er op zijn minst aan beginnen. Ik probeer terug te denken aan hoe goed die 20km van Brussel gingen. Hoe geweldig ik mij al die tijd voelde. Ik had energie voor tien.
Maar het feit dat ik nog NOOIT meer dan 28km heb gelopen geeft mij lichte paniek. Mijn wil om de marathon uit te lopen is nog nooit zo groot geweest.
Over één week en een paar uur sta ik aan de startlijn in Brussel.
Dus nog steeds… “waar ben ik in godsnaam aan begonnen?”…maar die vraag heb ik me al 1000x gesteld in mijn leven. And I’m still alive.
Liefs,
Stien