Wanneer jullie dit artikel lezen, is de kans dat ik of aan het boarden, of aan het opstijgen of aan het vliegen ben, vrij groot. Stravelien is onderweg. Onderweg naar huis. Na een zomers avontuur van 2,5 maand waarin mijn verantwoordelijkheidsgevoel, Spaanse liefde én Spaanse woordenschat enorm zijn gegroeid, laat ik vanuit het prachtige Sevilla met een heel goed gevoel een stukje van mijzelf achter in het Zuiden van Spanje. Van mijn gastfamilie nam ik afgelopen week al afscheid, van Spanje zelf niet voor lang.
Ik kan me de eerste dagen in Cádiz nog zo goed herinneren. Mijn vlucht naar hier ook. Om te beginen stond mijn valies bij aankomst al aan de andere kant van de luchthaven. Uitdaging nummer één in het buitenland als je de taal nog niet spreekt. Het kon alleen maar beter worden, dacht ik op dat moment. Dat werd het ook.
Ik hoorde de zee vanuit mijn kamer. Ik was moe, nerveus en ontladen. En álles was nieuw. De weken erna waren een rollercoaster. Mooie momenten, moeilijke momenten, leerrijke momenten. Het was voorbij voor ik het wist. Vier schatten van kinderen die ik geleidelijk aan één voor één in mijn hart wist te sluiten en, nog belangrijker: zij mij. Er zal druk heen en weer geschreven en geWhatapped (is dat al een werkwoord?) worden om deze contacten te onderhouden.
Ik leerde nieuwe mensen kennen, sommigen bleven hangen, andere niet. Van anderen weet ik nu al dat ik ze volgend jaar terug zie. Mijn taallessen, de ochtenden op het strand, ontbijten in de bar, familiemomenten, verjaardagen en uitstapjes behoorden tot de hoogtepunten.
Ik ontdekte in één week tijd Cádiz, Écija, Málaga, Córdoba en Sevilla. Ik maakte voor het eerst in mijn leven een Feria mee. Het is een chaos, zo’n Feria, meer kan ik er niet over zeggen. 🙂 Als Spanje-liefhebber moet je zoiets meegemaakt hebben. Volgend jaar staat de Feria van Sevilla op de planning. Sinds ik hier mensen heb leren kennen, is mijn logement voor die week alvast geregeld. Nog even leren Flamenco dansen tegen dat het zover is, en dat komt vast helemaal goed! 🙂
Als afsluiter van de zomer gingen we gisterenavond tappas eten in een barretje hier om de hoek samen met Ursula, nicht van Ursula. Als er iemand is die ik dankbaar ben, dan is zij het wel. Toen we elkaar in Cadiz beter en beter leerde kennen, spraken we al af om elkaar in Sevilla weer te zien. Gisterenavond vond ik daar een mooi moment voor. Een gezellie avond, dat werd het helemaal! Gracias por todo, Ursula!
Over precies 1 uur verlaten vertrekken we richting het busstation, om onze trip naar huis vanuit daar verder te zetten.
Meer nieuws uit Stravelienland vanuit België volgt!
En aan mijn vrienden en familie in België…tot snel! X
Heel veel liefs,
Stien