Een weekend om U tegen te zeggen. Ik hield alles bij wat door mijn hoofd spookte, van een laatste dag bij mijn gastgezin tot een veel te lange busrit en een eerste avond in Malaga! Lees je mee?
Zaterdag 8 september 08u15.
Hier zit ik dan. In één van de schattigste koffietentjes van Ecija. Met de lekkerste ijskoffie van het dorp. Als je het mij vraagt tenminste. Sinds ik hier een week geleden aankwam, kom ik hier mijn koffie halen. Het leukste van dit alles; ik hoefde mijn bestelling niet eens uit te spreken. Na een zalig vroeg rondje hardlopen (toen ik eenmaal aan het lopen was, tenminste, de deur uitgaan kostte me meer moeite…) langs een paar nog onbekende straten en het afwerken van een halve blogpost kwam ik hier zo’n 20 minuten geleden vrolijk binnengewandeld om verder te schrijven. De vrouw achter de bar lachte naar me. La Rubia Belga (ja, ik ben dus echt weer zo goed als blond geworden door de Spaanse zon! ‘brunette Stien’ heeft niet lang mogen duren…) zal wel weer een ijskoffie willen. Ik lachte terug en knikte bevestigend. Het is dan ook niet de eerste keer dat ik hier zit. Me hier op en top thuis voelen, dat lukt aardig op die manier. Een gevoel dat me intens gelukkig maakt.
Ik zette me neer en ging aan de slag. 7u50 ’s ochtends, weliswaar. Als au-pair moet je nu eenmaal heel vroeg en heel laat en tussendoor iets doen, om iets gedaan te krijgen, haha. Maar goed. Die vroege ochtendjes met puur tijd voor mijzelf zijn langs een kant ook wel heel fijn. Ik had de voormiddag vrij gevraagd om naar buiten te gaan. Schrijven, lopen, wegdromen. En koffie bestellen. Die ochtenden zijn mij heilig! Al ben ik niet de enige die daar zo over denkt. Wanneer ik om 6u ’s ochtends in alle vroegte ontwaak om te gaan lopen, lijkt bij thuiskomst de helft van de stad al ontwaakt te zijn. Of aan het werk. Het lijkt wel typisch Spaans, die vroege ochtenden en lange avonden. Zonder hun welbekende siësta zou een mens niet overleven. Ze hebben groot gelijk. Iets waar wij Belgen nog iets van kunnen leren, dat Spaanse ritme.
Bijna onwaarschijnlijk om te geloven dat ik hier over twee dagen niet meer zit. Zo gaat dat natuurlijk met alles in het leven, als je van reizen houdt. De vrouw achter de bar zal zich ook wel afvragen waar ik blijf. Wat moet ze nu met al haar ijskoffies? Mopje, natuurlijk.
Zondag 9 september 12u10.
Ik mocht gisteren in het gastenboek schrijven van Alvaro en Ursula, een boek dat ze hebben voor iedereen die en tijdje bij hen heeft gewoont. Vooral au-pairs, dus! Ik besloot, naast dat, er een briefje voor elk kind bij steken. Misschien dat ze mij nog een beetje gaan herinneren als ze eenmaal kunnen schrijven, en anders zullen ze zelf kunnen lezen wat ik zowel aan hen onthouden heb, wat ik leuk ind aan hen, met wel speelgoed ze het liefste speelden deze zomer,…Voor de rest heb ik meer getekend dan geschreven…Wat kan ik mer zeggen dan dat ik hen dankbaar ben voor de afgelopen twee maanden?
Superleuk trouwens om de ervaringen van andere au-pairs te lezen trouwens (ik ben de zevende!), van zeven verschillende nationaliteiten!
12u50.
Het was niet zo gemakkelijk om afscheid te nemen van de kinderen vandaag. Ik had het er moeilijker mee dan na mijn uitwisselingsproject, ook omdat de kinderen nog zo jong zijn…Gelukkig zie ik hen volgende week nog, al is het voor één dag. De kinderen stonden allemaal netjes aangekleed op het plein, met de papa en de grootouders, klaar om naar de misviering te gaan. Ik kwam aa met mijn valies, twee kinderen kwamen mijn kant op gelopen. Daar doe je het toch voor? Denk ik op zo’n moment.
Er werden nog wat laatste foto’s genomen en ik vertrok richting mijn bus, een uurtje te vroeg. Met een valies en drie extra handtassen. Dat is gewoonlijk hoe je van een reis terugkomt. Ik was nochtans met één stuk bagage vertrokken.
Nog een uur de tijd om dit hoofdstuk af te sluiten en mij even terug op het dagelijkse leven te focussen. Mijn bus. De komende week. Ik bestel koffie met sojamelk om mijzelf een beetje op te beuren.
13u22.
Mijn bus komt zo aan. Naar Malaga! Zin innn! Ofja nee, eerst naar Cordoba, om daar over te stappen. Er was op deze zondag maar één rechtstraakse bus op een voor mij redelijk onmogelijk uur dus besloot ik maar twee bussen te nemen…Over een paar uurtjes ben ik al daar. Ik val nogal snel in slaap in een bus dus dat is niet zo lang! Kan ik tenminste naar het toilet in tussentijd, denk ik bij mezelf. Mijn grote zorg als ik onderweg ben.
Zo, dat was het even voor nu! Ik ga van de stad genieten en nieuwe schrijf-stof-inspiratie opdoen! Tot snel!
Zonnige groetjes,
Stien