Goeiemorgen! Ik vond een dagboekfragment terug dat ik schreef in Berlijn, op dag één. En als ik het niet met jullie deel, gebeurt er vast niets meer mee. Benieuwd wat er soms omgaat in mijn hoofd, zo tussen één en twee uur ’s nachts? Lees gezellig mee!
“Depressief en alles behalve vegan. Dat is hoe ik me voel op dit moment. 1u54 ’s nachts en een fantastische dag achter de rug. Pratend over alles en iedereen, allemaal zittend tegen het bed, liggend op de grond of iets daartussen. Afwisselend stiltes en lachbuien. Gesprekken over serieuze zaken, gespreken over onderwerpen waar we op een of andere manier bij terecht kwamen. Luisterend naar leeftijdsgenoten die hun shit together lijken te hebben en verdwalend in emoties als ik bij mijn eigen leven aanbeland. Ik veeg een traan weg en troost mijzelf met een chocolademuffin, waarna het drama in mijn hoofd nog groter wordt. Depressief en alles behalve vegan. Life is great. Not.
Maar laten we het van de positieve kant bekijken.
Ik ben op reis, heb zojuist een geweldige theatervoorstelling gezien en zit tussen vier van mijn beste vrienden op de grond van onze slaapkamer. Ik moet lachen als het gespreksonderwerp verandert en we het hebben over hoe onze minst favoriete leerkracht al twee keer aan onze deur heeft gestaan deze nacht met de vraag om stiller te zijn en hoe het komt dat onze kamer nu al een stort is waarop wij stilzwijgend antwoordden dat we dat vooral niet van plan zijn en dat zo’n dingen nu eenmaal gebeuren als je de tijd van je leven hebt. Life is great. Deze keer wel.
Een van de dingen die het senior leven een tikkeltje leuker maken is toch wel dat er opeens heel veel leuke dingen op je afkomen en mag gaan doen. Ook opeens vanalles aan je hoofd krijgt, maar daarnaast hangen er toch best wel veel voordelen aan vast. Toch vreemd dat we eindelijk effectief op eindjaarsreis zijn. Een laatstejaar zijn, is zo slecht nog niet. Ik voel me alweer tien keer beter dan nog geen tien minuten geleden en besluit mijn logboek erbij te pakken. Even van mij afschrijven, dat is wat ik ga doen. Ik zonder mijzelf af en ga zitten een paar meter buiten de groep zodat ik nog nét kan verstaan wat er gezegd wordt (op dit uur van de nacht komen de meest nteressante roddels naarboven, dat wil je niet missen) maar mjn gedachten niet onderbroken worden door het gebabbel van een bende achttien jarigen die niet aan slapen toekomt.
Nog eens tien minuten later hoor ik mijn naam vallen. ‘Wat is Stien aan het doen?’. ‘Stravelien zeker’, volgt daarop. Ze lachen. ‘Schrijf over mij!’, hoor ik nog iemand anders roepen. Mijn vrienden kennen mij, kan ik besluiten. Ze vinden het gewoon wanneer ik te pas en te onpas begin te schrijven. Ik kijk van boven mijn telefoon op naar hen en nog eens dertig minuten later liggen we allemaal te slapen. Dag één in Berlijn, zit erop.”