?
“A picture is worth a thousand words”.
?
Een foto zegt meer dan duizend woorden. Is dat zo? Ik denk het niet. ‘K heb geprobeerd de zinsdelen eens om te draaien, maar dat werd ‘m ook niet. Het is een bekende uitspraak waar volgens mij weinig betekenis achter zit. Buiten het feit dat beelden en woorden nogal onvergelijkbaar in waarde zijn, probeer ik te begrijpen wat ze ermee bedoelen. Om even met tegenvoorbeeld af te komen, ik zou een paar uur moeten zoeken naar een beeld dat mijn gevoelens weet samen te vatten, of dat toont wie ik echt ben. Naar een tekst, van nog niet eens 250 woorden, dan heb ik er eigenlijk 4 tegoed, iets minder lang. In dat geval zul je me beter begrijpen. Misschien, als ik zeg; ‘een beeld verbergt meer dan duizend woorden’, dat ik het er eerder mee eens zou zijn. Spreek me vooral tegen als je het niet met me eens bent. Ingewikkelde kwestie.
Anyways, daar gaat dit artikel niet zozeer om. Ik zocht naar een leuke afbeelding voor bij deze blogpost, stortte hierop en spontaan volgde een eenzijdige discussie in mijn hoofd die nergens over gaat.
Tot zover de inleiding. Schrijven. Daar gaan we het vandaag over hebben.
Mijn concepten-index ontploft nog net niet van de hoeveelheid aan ooit vol goede moed begonnen- nooit afgemaakte blogberichten en elke keer opnieuw vraag ik mezelf na zo’n honderd twintig woorden af waar mijn verhaal naartoe aan het gaan is. Wat wil ik jullie vertellen? Ofwel vind ik het te persoonlijk, dat ik me afvraag wat voor reacties daar weer op zullen gaan komen, ofwel lijken ze te ‘gewoon’, te ‘formeel’, te ‘onpersoonlijk’,… ‘Dat hebben ze vast al gelezen’, hoor ik mezelf zeggen. ‘Dat artikel staat op elke blog’. Het kan ook nog een tikkeltje erger. In dat geval presteer ik het om 45 minuten lang naar een wit scherm te staren. Zucht. Ik klik op het rode kruisje bovenaan mijn scherm en klap mijn laptop dicht. Morgen beter.
Het leed dat bloggen heet.
Nog maar een jaar geleden ontdekte ik dat ik heel graag schrijf en sindsdien is dat met pieken en dalen op en af gegaan. Waarom? Een teveel aan inspiratie of een gebrek eraan. Dat heeft het afgelopen jaar zijn parten gespeeld. En een beetje tijd. Maar vooral inspiratie. Er valt geen peil op te trekken. Vandaag deel ik met jullie zeven ondervindingen (lees: struggles) die ik deed als het op schrijven aankomt. Benieuwd? herkenbaar? Let’s begin!
- Je hebt een bepaalde mening, een bepaald concept in je hoofd maar er valt geen samenhangend verhaal van te maken. Toch maar een optimistische poging wagen. Wanneer ik mijn eigen verhaal dan nalees, blijkt het niet meer dan een paar gefrustreerde of juist veel te opgewekte zinnen te zijn die misschien wel te verklaren zijn gezien mijn emoties op dat moment, maar jullie een dag later misschien niet echt gaan begrijpen. Geen blog-material, dus. Prullenbak.
- ‘Dat zijn hun zaken niet?!‘. Die zin spookt vaker en vaker door mijn hoofd. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik anderen hun ‘goedbedoelde’ mening weet te filteren. Over een aantal dingen schrijf ik bewust absoluut niet. Sowieso zijn veel van mijn teksten hersenspinsels en losse ervaringen van wat ik allemaal aan het doen ben, maar als het gaat over zaken waarvan ik er zelf nog niet uit ben, dan moeten mensen dat niet lezen. We zullen wel iets anders vinden om over te babbelen.
- Kant en klare opdrachten. Die krijg ik voor school vaak genoeg. ‘Schrijf een tekst over…’. ‘Herschrijf een gedicht van die of die persoon…’. ‘Baseer je op dat boek, die film,…’ De ene keer draait dit positief uit, weet ik perfect hoe ik het zal gaan aanpakken en ben ik de eerste van de klas die haar schrijf taak heeft ingeleverd. Dan had ik gewoon een gegeven idee, al bestaand concept of duwtje in de rug nodig. Een andere keer draait dit negatief uit en is de opdracht totaal niet mijn ding, dan haal ik nog liever voor één keer een 0 dan dat ik tegen mijn zin schrijf. Noem mij koppig maar zo zit ik in elkaar. In een derde scenario is de opdracht naar mijn gevoel te afgebakend en zijn er téveel ‘regels’ opgelegd, dat mijn creatief brein blokkeert.
- ‘Ze hebben vast geen zin om hier hun tijd mee te verdoen’. Ik probeer van een artikel altijd een beetje een combinatie van een persoonlijk verhaal, en iets ‘informatief’ te maken, dat mensen er toch iets mee zijn. Waarom zouden ze ook geïnteresseerd zijn om dat te lezen?
- ‘Dat artikel werk ik een andere keer wel af’ Het is immers al 23u27 en morgen heb ik vast meer inspiratie…Of overmorgen. Of in het weekend. You know what happens. Shit. Waar had ik het ook alweer over?
- Soms vraag ik mijzelf af waarom ik een tekst van 320 woorden kan schrijven in nog geen tien minuten binnen het concept ‘écriture automatique’, en op andere momenten 5 zinnen schrijf en meteen ook weer 3 zinnen schrap binnen het half uur. Zeker voor opdrachten voor school probeer ik net iets meer mijn best te doen, omdat ik weet dat er zoveel mensen met een goeie/betere tekst zullen afkomen. Beetje belachelijk.
- Ik ben behoorlijk lui als het gaat om schrijven. Als ik op de trein begin te schrijven in mijn logboek ben ik het na een paar zinnen al zat en neem ik me voor het thuis op mijn laptop verder te zetten. Mijn rechterhand moest eens oververmoeid geraken… 😉 Mijn generatie typt sneller dan dat ze schrijft met de hand. Jammer, want die leven naar mijn gevoel sneller een vergeten bestaan. Er is toch niets mooier dan het ontvangen van een zelfgeschreven brief?
- Schrijven is therapie. In tegenstelling tot tekenen kan je er niet echt slecht in zijn. Dat is op zich al reden genoeg om het te doen.
Tot de volgende keer!
Liefs,
Stien