Het grootste en enige echte probleem in mijn leven is dat er maar 168 uren in een week zitten.
Buiten de tijdsnoot en drukte die zo nu en dan komt opdagen doorheen mijn dag, heb ik me, en dat zeg ik vaak maar ook niet voor niets, nog nooit (zeg nooit nooit, maar ik kan het me in ieder geval niet herinneren) zo gelukkig gevoel als nu. Oprecht gelukkig. Of ik was er minder mee bezig, of ik besefte minder hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn. En ik ben nu niet echt dat type om zo’n cliché uitspraken te doen, tegenwoordig sta ik er dagelijks bij stil. Alle puzzelstukjes zijn, nog niet allemaal, maar bíjna allemaal, de afgelopen 3 jaar zó op zijn plaats gevallen. Ik heb meer shitty-dagen dan vroeger en ik ben, in tegenstelling tot 3 jaar geleden (middle of puberty..) minstens 3x zo emotioneel, maar ook juist dát komt omdat alles het meerderendeel van de tijd zo goed gaat. Mijn leven is drie (vijf, zes) keer zo druk als vroeger, maar dat komt alleen maar omdat ik veel te veel dingen graag doe en overal vrolijk ‘ja’ op zeg. We lachen er soms onder onze vrienden weleens over. Wanneer we er moe, gestrest of depressief uitzien en iemand vraagt ons wat er scheelt. ‘That’s just…urgh..senior year’. Dat gevoel van, constant teveel aan je hoofd. En dan heb ik het niet eens over de momenten waarop ik effectief aan het studeren ben, want die schieten er vaak genoeg bij in. Herkenbaar?
Het zou toch stom zijn om dit jaar af te sluiten mét diploma, maar met het gevoel dat ik er niet van genoten heb? Van alle grote dingen, en van alle kleine dingen.
Wanneer ik een tekst heb geschreven waar ik blij mee ben. Wanneer ik na school ga joggen samen met mijn vrienden en we trots zijn als we 300 meter meer hebben gelopen dan normaal. Wanneer ik de dag begin of afsluit met één van mijn lievelingsvakken. Wanneer ik na een les toneel of voordracht, merk dat we voorruit zijn gegaan. Wanneer mijn mama en ik voor de grap conversaties in het Spaans beginnen te voeren aan tafel. Wanneer ik om 7u ’s ochtends uitgeslapen wakker wordt en meteen een Beauty and the Beast song opzet. Wanneer ik over mijn eigen voeten struikel tijdens de dansles. Wanneer ik nadenk over mijn plannen voor de zomer. Wanneer ik nadenk over mijn plannen ná die lange zomervakantie. Wanneer iemand uit mijn vriendengroep een home party aankondigt.
Dat soort dingen.
Neem nu enkele dagen geleden even als voorbeeld, nogal een vanzelfsprekend voorbeeld en misschien moeilijk om iets bij voor te stellen. De dag waarop we ons toneelstuk ’s avond in de schouwburg zouden spelen. Ik heb zó hard genoten van die hele dag. Van een hele dag te kunnen rondlopen, spelen, omkleden, repeteren,…Van het feit dat we alle twaalf als klas maar één doel hadden op dat moment. Weet je nog dat artikel getiteld ‘De hele wereld is een schouwtoneel?’, zo voelde het op dat moment ook. Een speelterrein waar ik niet uit wilde. Het was ook soort van reminder aan mezelf, waarom ik doe wat ik doe. Want juist op die momenten, wanneer ik de vrijheid voel om een personage te kunnen spelen, twijfel ik daar geen seconde aan.