Mag ik jullie even bedanken…

Dag klas,

Op de allereerste, weliswaar ook mijn laatste allereerste, schooldag van dit jaar kregen we onze eerste schrijfopdracht: Een welkomstwoord aan onze klasgenoten. Een brief aan mijn 11 geweldige, lieve, mede- laatstejaars, een brief aan mijn vrienden. Ik zag het meer als een ode om hen te bedanken, om hen te vertellen hoeveel zin ik had om dit jaar met hen aan te gaan. Ik vond het voorlezen van mijn brief, maar ook vooral het horen van de andere brieven, stuk voor stuk waardevolle, lieve, oprechte woorden heel leuk om te doen. Ik weet dat we aan het einde van het jaar een afscheidsbrief naar elkaar moeten schrijven en Jezus, ik wordt er nu al emotioneel van.

Ik heb, en ik weet dat jullie, mijn klas, als jullie dit lezen met hetzelfde gevoel zitten, de laatste tijd heel veel nood om af te studeren. Om iets anders te gaan doen. Om weg te gaan. Om aan iets nieuws te beginnen. Dat gevoel is nog nooit zo groot geweest als nu, alsook het gevoel dat ik totaal niet weet wat dat ‘iets’ dan precies is en waar ik en wij allemaal gaan stranden over precies één jaar. September 2018. Ik ben super benieuwd wat jullie dan in jullie leven aan het doen zijn. Ik laat het op mij af komen en ik heb er ongelooflijk veel zin in. Nadat ik nog één jaar een opstapeling aan toffe momenten met jullie beleefd heb en samen met ons 12 (zorg alstublieft dat het er niet minder dan dat worden) het glas geheven heb op onze proclamatie.

Want dat is wat jullie mij bezorgen, een opstapeling aan onvergetelijke momenten. Van het in elkaar steken van een benefiet, tot samen repeteren in de studio’s. Van pizza-christmas- en studyparties tot het samen leren, stressen, ondervragen en uiteindelijk slagen van examens.

Tot de laatste schooldag van dit jaar. En dan zien we wel wat er gebeurd. Er is maar één ding dat ik wél in handen heb, en dat is dat ik jullie allemaal heel vaak wil terug zien. Of je nu in New York, Londen, Nederland of België zit, ik kom af. Mijn lieve zesde, laatste jaars die vanaf volgend jaar hoe langer hoe meer verleden tijd en ‘nostalgie’, zoals ze dat noemen, zullen worden.

Ik zie jullie graag. X

Liefs, Stien