Stienschrijft #7! Deze tekst is eigenlijk een samenvoeging van twee verschillende teksten, die ik met een paar uur ertussen schreef, maar ik vond ze te kort om in een apart artikel te delen met jullie en ze pasten, met wat aanpaswerk, nog wel goed bij elkaar! Ik ben zonder onderwerp beginnen te schrijven en merk dat vaak wel aan de manier waarop ik dan schrijf, veel sneller doordat ik alles moét opschrijven wat door mijn hoofd gaat, net iets meer van de hak op de tak en toch ook vaak zweverig. Ofzo. Anyway, lees maar verder moest je er benieuwd naar zijn.
“Ik herinner mij onze ontmoeting.
Je hebt een ingewikkelde, veelzijdige vorm: rond, puntig, lang, dun als een cilinder.
Je bent lichtbruin als de tafel. Ruw en glad tegelijkertijd. Makkelijk om vast te houden, makkelijk om kwijt te raken, makkelijk om aan pijn te doen.
Sterk, waarschijnlijk breekbaar. Geurloos.
De pan stond te sidderen op het vuur. Mijn verbrande handen beefden langzaam onder een ijskoude, lopende kraan. Waarom nu weer?
Het engelengezang drong naar binnen door de klapperende vensters en nog steeds zei je niets. Jouw woord was mij niet gegund enkel een traan. Gisteren is mijn ouderlijk huis dan eindelijk verkocht geraak.
Een doos vol verkleedkleding, een paar boeken van Shakespeares beste tragedies en wat oude fotorolletjes hield ik er van over. En een ander, kleiner doosje. De pillen van mijn grootvader.
Hoor je mij?
Luisteren is genoeg. Naar kringen in het water, zeemeerminnen en gedichten vol metaforen.
Mijn stem.
De weerkaatsing van poëtische tranen en muziek.
Hoor je mij?
Een stoel in het midden van de kamer, vastgebonden, verslonden en eenzaam.
Touwen en overal touwen.”