TRAVEL: hoe ik mij voorbereid op de komende maanden

Hier zit ik dan, op deze rustige zondagochtend, thuis. Mijn zwarte kopje koffie aan het leegdrinken en een (poging tot) blogpost te schrijven voor de rest van de wereld wakker wordt. Ik geniet zó van deze (weekend-)dagen dat ik thuis ben, niet veel om handen heb en me gewoon kan focussen op wat ik graag doe: schrijven. Ik kijk een paar seconden naar mijn beeldscherm en lees de woorden die ik typ. Me ineens beseffende dat wanneer ik over exact één week voor negen weken naar het buitenland vertrek, dat dat nu wel heel erg dichtbij is gekomen. Op zondag 8 juli zit ik in het vliegtuig. Ik ben weer aan iets begonnen. Zucht.

Waarom die ik toch non-stop impulsieve dingen in mijn leven? Even bekruipt me dat beangstigende gevoel dat ik had meteen voor ik naar Amerika vertrok, ‘waar ben ik aan begonnen?’. Díe vraag. Een gevoel dat meteen plaats maakt voor een gelukzalig gevoel, wanneer ik mezelf zie zitten, kijkend naar de ondergang van de Zuid-Spaanse zon, mijzelf al conversaties hoor voeren met nieuwe buitenlandse vrienden die ik wel ergens ontmoet of aan het hardlopen ben langs het strand om 7u ’s ochtend. #Bucketlist. Call me crazy maar dát is wat ik wil doen. ‘Ik kan niet wachten om te vertrekken’, is het volgende wat ik denk.

Nog één week op de teller, dus. Zondag om 17u precies stijgt mijn vliegtuig. Mijn eerste en enige vlucht, gelukkig. Een week is op zich lang genoeg. Komt daar wel even bij dat ik van maandag tot zaterdag óok niet thuis ben. Heb ik dat even goed geregeld. Dus staat vandaag, op deze warme, rustige zondag, volledig in teken van te genieten van dat gevoel ’thuis’ te zijn, en wens jullie ondertussen allemaal veel leesplezier en een geweldige zomer toe. Waar dat dat ook moge zijn. Ook ergens in Zuid-Spanje de komende 2,5 maand? Laat me dan zeker iets weten, en ik sta voor je deur!

1 juli vandaag. Ik kijk er al maanden naar uit.

Of ik een idee heb van wat me te wachten staat? Hoe bereid ik me voor op een reis, als je weet dat je pas twee maanden later terug in het land bent? Even tijd om bij te praten.

Spaans studeren, ben ik daar nog mee bezig?

Zoals jullie wellicht weten, heb ik het afgelopen jaar Spaanse lessen gevolgd. Ook slaagde ik zonder veel moeite voor mijn eindexamen. Dan voel je je heel goed voorbereid, zou je denken. Feit is wel dat ik zes weken geleden mijn laatste examen aflegde, en sindsdien geen cursus meer heb opengedaan om mijn ‘andere’ cursussen voorrang te verlenen. Feit is ook dat ik over exact een week in een Spaansetalige familie beland die geen woord Engels spreekt. Of ik me hierover zorgen maak? Absoluut niet. Het loopt allemaal wel los. Studeren is nu even niet aan de orde. Ja, ik had al mijn woordenschat van het afgelopen jaar gemakkelijk kunnen herhalen en ja, ik had gerust mijn grammatica kunnen uitbreiden door zelfstudie. Maar weet je? So be it. Ik ga het doen met wat ik kan. Ik zal daar ter plaatse ook nog enkele lessen volgen, dus dan komt het helemaal goed. Vermoed ik. Ondertussen blijf ik over en weer schrijven met de mensen waar ik naartoe zal gaan, blijf ik muziek van Romeo Santos beluisteren en wegdromen van vakantiesferen…

Wat neem ik mee? Ben ik al aan het inpakken?

Die valies moet natuurlijk ook gemaakt worden! Maar gezien ik pas volgende zaterdagavond terug thuis ben, heb ik ook besloten daar nu geen vaart achter te zetten en dat gewoon één dag op voorhand te doen. Hoeveel werk kan het zijn? Toen ik voor zes maanden naar Amerika vertrok, of vorig jaar, voor vijf weken naar Spanje, is dat ook goed gekomen. Als ik iets vergeet, zullen zij het ook wel hebben. Ik heb vier jaar op internaat gezeten en vier jaar lang elke week een valies moeten maken, ervaring genoeg dus! 🙂 Het is uiteindelijk niet meer dan een valies voor een vakantie van twee weken. En daarbij, wat kan ik nu vergeten dat daar echt niet te vinden is? Precies. Dingen die sowieso mee moeten en dat zeg ik nu even als reminder aan mezelf: en camera, sportschoenen, een brillendoos en de lader van mijn gsm.

Contact met toekomstige gastfamilie? 

Ik heb al enige tijd (ondertussen vier maanden, geloof ik?) zo nu en dan contact met hen gehad én zelfs al twee keer geskyped! Daarnaast krijg ik zo nu en dan eens een foto of en superlief berichtje toegestuurd, waarna ik de rest van de dag op wolken loop. Die drempel om hen zometeen in het echt te ontmoeten is dus eigenlijk helemaal niet zo groot. Daarbij heb ik het al twe keer eerder meegemaakt, de ontmoeting met een gastfamilie. Ik kan uit ervaring dan ook zeggen dat dat eventuele ‘ongemakkelijke’ gevoel van de eerste paar uur al snel verdwijnt en dat alles na een paar dagen vanzelf losloopt wanneer het ijs gebroken is. ‘Of de kinderen mij wel leuk gaan vinden’, ‘of ik mijn draai wel zal vinden in een vakantieland als Spanje voor meer dan twee maanden’, ik vraag me het wel eens af. Natúúrlijk vraag ik me dat af. Zenuwachtig? Neen, eigenlijk niet. Juist om bovenstaande redenen níet. Het komt allemaal wel goed.

Wat gebeurd er met Stravelien?

Mijn blog loopt gewoon door, natuurlijk. Ik schrijf maar al te graag over wat ik daar aan het uitspoken ben! Ik kan jullie er wél alvast voor behoeden dat de kans groot is dat mijn blog zal veranderen in een zuiders platform en dat jullie een stormwind aan reisverhalen zullen aantreffen, maar voor de rest blijft ‘ie zoals hij was: veel eigen ervaringen en persoonlijke artikelen, met hier en daar wat tips, bucket-lijstjes, vakantie-gerelateerde artikelen en diaries. We zullen zien waar de inspiratie vandaan komt. Ik kan jullie wél beloven dat ik voor een beetje afwissling zal zorgen! Daarnaast schrijf ik natuurlijk door wanneer ik daar tijd voor vind. Ik zie mijzelf al helemaal zitten, muziek in mijn oren, een leeg blad of word-document voor mij en zicht op zee. Dan komt die inspiratie voor nieuwe blogs snel genoeg vanzelf, geloof ik. 🙂

Dat was het voor vandaag. Zoals je kunt lezen kijk ik er dus best wel een beetje heel erg naar uit! Wat zijn jouw (reis-)plannen voor aankomende zomer? Laat het me weten, ik ben benieuwd!

Besos y abrazos,

Stien