Van die gedachten waarin bepaalde dromen zich heen en weer verschuiven, voortbewegen is het verkeerde woord want daarvoor komen ze te abrupt opdagen. Is het door de opkomende spanning en het vrijheidsgevoel dat het komt dat ik, misschien wel graag, misschien ook niet, in deze fase blijf hangen. Iets dat ik niet kwijt wil geraken, iets dat ik niet wil zien veranderen. Een soort van comfortzone waar ik hoe langer hoezeer uit wil. Of toch, niet langer voor mij uit wil blijven schuiven.
Van die gedachten dat de wegen niet alleen ontelbaar zijn, maar ook één voor één oneindig lang bewandelbaar zijn. Dat ik me niet druk moet maken omdat ik, wat ik ook doe, ergens een einde zal treffen. Want ‘het is nu zo en het had zo moeten zijn’. Of zoiets.
Van die gedachten waarover ik me vroeger drukt maakte omdat ik ze aan het uitleggen was, aan het proberen was gelijk te halen en een overeenkomst met alles en iedereen te kunnen sluiten, van die gedachten waarvan ik ze nu soms niet uitspreek. Omdat ze in mijn hoofd kloppen en dat is genoeg, omdat niet iedereen alles hoeft te begrijpen en omdat ze geen gespreksstof gaan opleveren waar ik te pas en te onpas mee geconfronteerd wil worden.
Van die gedachten, van het komt wel goed en het leven dient er niet voor me druk te maken over dingen waarvan een mens hoort te genieten, me keuzes zou moeten geven. Kansen zou moeten geven.
Kansen voor een toekomst, niet voor een uitzichtloos, vaag en donker oppervlak.
