“When nothing is sure, everything is possible”
Er zal wel een dag of fractie van een seconde komen, denk ik dan, dat ik de vasthoud vind die op dit moment afwezig blijft zolang er geen zekerheid is. Zolang ik kan hopen, opnieuw proberen en blijven herhalen dat het allemaal goed komt. In vlagen van meer en minder vertrouwen in het ontvoorspelbare om mij heen vind ik optimisme om door te gaan, langs wegen die ik vaak niet zelf kies, of langs de meest ingewikkelde weg die er bestaat. In situaties die we niet (meer) in de hand hebben. Geen keuze voor zekerheid of evidentie, maar een keuze voor geluk en spelvrijheid. Een keuze voor spontaniteit en het leven te nemen zoals het komt.
Wegen die mij leiden door de campus van een theateropleiding, wegen die mij leiden doorheen een kleine stad in Azië met mijn slaapzak in de ene hand, mijn dagboek in de andere. Van doordringende monologen, eerste woordjes en kleine stapjes. Van eerste ontmoetingsgesprekken, tot heimwee en verlangen. Van een euforisch makende bende vrienden, tot zelf verder gaan. En ondertussen blijven herhalen, dat het allemaal wel goed komt. Goed zal komen.
“When nothing is sure, everything is possible”, las ik op de Tote bag van een toevallige voorbijganger in de stad, door een rij van mensen heen die tegen de tijd aan het vechten waren alsof ze er morgen niet meer zouden zijn. “When nothing is sure, everything is possible”, dacht ik bij mezelf voor een tweede keer, alsof de reflectie op mijn eigen leven nu pas door begon te dringen. Ik liep verder. De vrouw met de Tote bag de ene kant op, ik de andere kant op. Geen oogcontact, enkel een blik van een quote die bleef hangen en voor schrijfstof zorgde.
Hier zit ik dan, op een kalme, vroege zaterdagmiddag. Bezig met teveel dingen tegelijk, gespannen voor nieuws dat ik later op de dag zou krijgen en een ontbijt van welgeteld 300 caloriën naar binnen aan het werken. De dampende koffie, Jacques Brel op de achtergrond en het smeltende sneeuwtafereel achter het raam doen de rest. Gelukkig en vrij, dat is hoe ik me voel. De controle loslaten, dat is wat ik moet doen. Zoals het smeltende ijs dat in brokken en stukken van elkaar en van het dak aan het glijden is, binnen nu en twee uur niet meer zichtbaar.
‘De engel van de vertwijfeling’ van Heiner Müller blijft door mijn hoofd spoken. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer de abstractie wat het voor mij in eerste instantie leek te zijn, verdwijnt en plaats maakt voor een te vatten onderwerp. Over de dood en de weg er naartoe. Over het lot dat we niet in handen hebben en de frequentie van dat gevoel dat toeslaat. Ik zeg het op van voor naar achter en van achter naar voor en herhaal alles voor een tweede keer.
Mijn inspiratievermogen ontploft bij het zien van een theaterstuk dat gaat over een vrouw in coma en haar stilzwijgende manipulatieve impact op alles om haar heen terwijl ze slaapt. Zonder veel succes probeer ik voor mijn eigen eindwerk een scène in mijn hoofd in elkaar te botsen. Ik zie Parijs voor mij als ik ‘Bruxelles’ van Jacques Brel opeens hoor en voor de rest nog wat personages als mensachtige katten, hopeloos verliefde taferelen tussen twee werknemers die ‘per ongeluk’ opeens aan het kussen waren en een meisje met een paraplu die zingt over haar kindertijd. Daar stopt het bij voor vandaag.
De sneeuw blijft doorsmelten en ik kies een andere playlist die mij uit mijn melancholische, nostalgische bui haalt.
‘When nothing is sure, everything is possible…’
Liefs,
Stien